آیین یادبود "دکتر سید یعقوب موسوی" برگزار شد
آیین یادبود "دکتر سید یعقوب موسوی" روز سه شنبه ۱۲ دی در سالن فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، آیین یادبود "دکتر سید یعقوب موسوی" به همت انجمن جامعه شناسی ایران، خانه اندیشمندان علوم انسانی و دانشگاه الزهرا، روز سه شنبه ۱۲ دی ۱۴۰۲ در سالن فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. خلاصه ای از گزارش این آیین در ادامه می آید.
سعید معیدفر: مرحوم موسوی همیشه تلاش می کرد که شادی را منتقل کند
سعید معیدفر رئیس انجمن جامعه شناسی ایران، اظهار داشت: سال ها دوست سید یعقوب موسوی بودم و الان برایم دشوار است که در یادبود او صحبت کنم. یکی از مهم ترین ویژگی هایی که دانشگاه باید داشته باشد، مسئله اجتماع علمی است. همکاری های علمی یکی از لازمه های زیست دانشگاهی است. آن جا علم و دانش توسعه یافته است که ابتدا خود دانشگاه توانسته باشد یک اجتماع قوی و محکم از خودش داشته باشد.
وی افزود: بدون اخلاق علمی، یافته های علمی نمی تواند زمینه های مناسبی برای رشد فراهم کند. باید این سوال را مطرح کنیم که چقدر دانشگاه توانسته است به توسعه اجتماع علمی کمک بکند؟ در جهان توسعه یافته آثار مشترک زیادی دیده می شود اما در کشور ما آثار مشترک کمتر دیده می شود. قرار بود کار مشترکی با مرحوم موسوی انجام دهیم اما متاسفانه به سرانجام نرسید. اخلاق نیکوی مرحوم موسوی زبانزد بود و کمتر دیدم از زندگی گلایه داشته باشد و همیشه سعی می کرد شادی را منتقل کند. وی اخلاق علمی داشت.
علی محمد حاضری: هیچ کلامی از مرحوم موسوی ظاهر نشد که بخواهد از آن پشیمان شود
علی محمد حاضری از اساتید دانشگاه، ابراز داشت: از سال ۱۳۶۱ تا ۱۴۰۱ بیش از ۴۰ سال با مرحوم موسوی ارتباط داشتم. در دوران تحصیل کارشناسی ارشد و انجمن جامعه شناسی ایران و انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه ها با وی همراهی داشته ام. در همه ی این مراحل، او در جمع ما آرام ترین، صبورترین و فکورترین شخصیت در بین ما بود. هیچ کلامی از او ظاهر نشد که بخواهد از آن پشیمان شود. در انجمن اسلامی اعتدال اندیشه و روش را از او شاهد بودیم. از آن کسانی بود که هیچ گاه قبل از این که اندیشیده باشد، کلامی بر زبانش جاری نمی شد.
الهام موسوی: پدرم مظهر گذشت، نجابت و صبوری بود
الهام موسوی فرزند مرحوم سید یعقوب موسوی، بیان داشت: سوگ پدر، تجربه ای جدید و ناملموس بود که بینش ما را به زندگی دستخوش تغییر کرد. پدرم همیشه نگاهی واقع گرایانه به مرگ داشت. ما در سوگ پدر، زندگی پر افتخار او را پاس داشتیم. برای ما مایه افتخار است که پدرمان در ارتقاء جایگاه زنان تلاش کرد. او به فرزندانش بال داد برای زندگی. وی علاقه فراوانی به کتاب خواندن و آموختن داشت. پدرم مظهر گذشت، نجابت و صبوری بود. او عمر خود را در خدمت به خلق گذراند و همواره خود را یک دانش پژوه می دانست.
مرضیه موسوی: مرحوم موسوی اخلاق مدار، سازگار و صلح جو بود
مرضیه موسوی از اساتید دانشگاه، ابراز داشت: ما در دانشگاه الزهرا شاهد حضور فرزند مرحوم موسوی هستیم و آرزو داریم که راه پدر را ادامه دهند. من با مرحوم موسوی سابقه ۳۵ سال همکاری در دانشگاه الزهرا و گروه علوم اجتماعی را دارم. او اخلاق مدار، سازگار و صلح جو بود. در همکاری های بلند مدت در بین تمامی همکاران گروه ما، رفتار و منش او به گونه ای بود که کوچک ترین کدورتی باقی نمی ماند. صمیمیمت و مردم مداری او، اجازه نمی داد اختلاف سلیقه ها کوچک ترین خدشه ای به روابط همکاری و دوستانه وارد کند. وی در حوزه جامعه شناسی علم و مبانی نظری علوم اجتماعی تدریس و پژوهش می کرد. او صراحت و شفافیت داشت و محافظه کار نبود.
تقی آزاد ارمکی: سید یعقوب موسوی یک جامعه شناس توسعه گرا بود
تقی آزاد ارمکی از اساتید دانشگاه، اظهار داشت: مرحوم موسوی کار مرشدی می کرد. اگر ایده ای داشتم، به من متذکر می شد که مثلا فلان مورد خوب یا بد است. الان در جامعه حرفی رواج پیدا کرده است که جامعه شناسی و جود ندارد یا اگر هست، بد کار می کند و جامعه شناسان موثر نداریم. من خودم را مدافع جامعه شناسی ایران می دانم.
وی افزود: مرحوم موسوی یک معلم صرف و یا صرفا یک کارمند دولت نبود. او یک سری چالش های اندیشه ای داشت که او را بین یک جامعه شناس و یک روشنفکر لغزش می داد. او زمانی از انقلاب فرهنگی نوشت که کسی نمی توانست در این مورد صحبت کند. موسوی یک جامعه شناس توسعه گرا بود.
حسین حجت پناه: مرحوم موسوی، ناصح و خیرخواه بود
حسین حجت پناه از اساتید دانشگاه، بیان داشت: مرحوم موسوی محصول یک سنت فکری است که حقیقتا نیاز به رمزگشایی دارد. او در امتداد فکری پدیدارشناسی قرار دارد. وی انسانی بود که عشق می ورزید و همیشه به صلح و وفاق تذکر می داد. او در دانشجویان شور ایجاد می کرد و به عنوان یک استاد با عمل این شور را خلق می کرد و همین شور، باعث مهربانی واقعی او بود.
وی افزود: مرحوم موسوی نمی خواست که خودش سوژه شود و دانشجو ابژه او. او به وجود و تفکر دانشجو اهمیت می داد. موسوی شاید از معدود کسانی بود که هرگز موضع خشونت بار نگرفت. همچنین او ناصح و خیرخواه بود و نصایحش بر مبنای خیر عمومی بود.
قنبرعلی رجبلو: محور اصلی ذهن مرحوم موسوی، مطالعه بحران های زیر جلد جامعه ایرانی بود
قنبرعلی رجبلو از اساتید دانشگاه، بیان داشت: آشنایی من با مرحوم موسوی به سال ۱۳۶۰ برمی گردد که در آن زمان مدیر برنامه راه شب رادیو بودم و مرحوم موسوی نیز در حوزه سیاسی صدا و سیما کار می کرد. در سال ۱۳۷۰ همکار او در گروه علوم اجتماعی دانشگاه الزهرا شدم. بعد از آن مرحوم موسوی برای ادامه تحصیل به انگلستان رفتند و به جامعه شناسی شهری روی آوردند. هنگامی که به کشور برگشت، مدیریت دپارتمان موازین ضد توسعه را عهده دار شد. محور اصلی ذهن او، مطالعه بحران های زیر جلد جامعه ایرانی بود. این توفیق را داشتم که در سال های خر عمر وی، مطالعات مشترکی در مورد استعمار با او داشته باشم.