به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "فرهنگ و زبان پژوهندگان؛ با نگاهی کاستی جویانه به فرهنگ و زبان دانشگاهیان ایران" به همت گروه علوم تربیتی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز سه شنبه ۱۹ تیر ۱۴۰۳ در سالن خیام خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. خلاصه ای از گزارش ای نشست در ادامه می آید.

منصورعلی حمیدی از استادان بازنشسته دانشگاه، ابراز داشت: زبان آیینه ی بازخورد هر کس و فرهنگ هر گروه است. هم چنین فرهنگ گردآوردی از دانش ها، ارزش ها و کنش های یک گروه است که زمینه ساز به هم پیوستگی های آن می شود. زبان ابزاری گروهی و پیمانی برای بازنمایی نمادین هستی و رسانش در میان هم گروهیان است.

وی افزود: بازخورد، گرایش یک کس به نشان دادن واکنش های دانشی، ارزشی و کنشی از پیش آموخته شده به خود، دیگر کسان، چیزها و رخدادها است. این سوال مطرح می شود که فرهنگ و زبان پژوهندگان چه ویژگی هایی دارد؟ این ویژگی ها برآمده از ویژگی های کنش بنیادی آنان که پژوهش است.

او ادامه داد: پژوهش کنشی است آماج مند، پیچیده، گروهی، سازمان دار و هستی بین که بر دانش ها و ارزش های ویژه و والایی مانند انگاره ها، نگره ها، روش ها، هستی دوستی، راستی پسندی، به ستایی، لگام داری، باریک بینی و کاستی جویی استوار است. پژوهش در گیتی یک تاریخچه ۱۷۰ ساله بیشتر ندارد. ما پژوهش را دست کم و ساده گرفته ایم. ما پژوهش را به عنوان ابزاری برای تایید نظر خودمان گرفته ایم. فرهنگ پژوهشی در دانشگاه های ما جا نیفتاده است.

حمیدی اضافه کرد: زبان و فرهنگ پژوهندگان دانشگاهیان ایرانی پژوهشی نیست. فرهنگ حاکم بر دانشگاه ها پژوهشی نیست.

وی در پایان ابراز کرد: روان یک دستگاه و کارکرد بنیادی آن آموختن است.