به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "نقد و بررسی مجموعه نمایش خانگی در انتهای شب از منظر روان شناسی اجتماعی" به همت گروه روان شناسی خانه اندیشمندان علوم انسانی و با همکاری انجمن روان شناسی اجتماعی، روز پنج شنبه ۱۱ مرداد ۱۴۰۳ در سالن فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. حسن عماری دبیری این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

محمد یمینی تهیه کننده این سریال، ابراز داشت: از نویسندگان سریال تشکر می کنم. این متن زمانی که به دست من رسید، به محض این که خواندم، تحت تاثیر قرار گرفتم. مهم ترین اتفاقی که فکر می کردم باید رقم بخورد، حفاظت از این متن بود. سعی کردیم بهترین انتخاب را برای بازیگران و عوامل تولید داشته باشیم. خیلی از حرف هایی تا الان زده نشده بود، توانستیم بزنیم. چیزی که خیلی برایم خوشایند بود، ارتباط درست بین تهیه کننده، کارگردان، نویسندگان و عوامل بود. این اثر از معدود آثاری بود که من شنیدم هم مردم و هم روان شناسان و جامعه شناسان با آن ارتباط گرفته اند.

در ادامه ارسلان امیری از نویسندگان سریال، اظهار داشت: این سریال بازتاب های زیادی خصوصا از جهت روان شناسی و جامعه شناسی داشت. این نشست هایی که سینما را از زوایای دیگری هم مورد بررسی قرار می دهد، جذاب است. دستمایه اولیه ما برای نگارش این درام، زندگی خودمان، دوستان و انسان های دور و برمان بود و تصمیم گرفتیم ما هم ساده نگاه کنیم.

در ادامه پوریا رحیمی سام از بازیگران این سریال، بیان داشت: جایی که سینما موفق می شود به فراتر از خودش دست پیدا کند، جذاب است. احتمالا این نشست بیش از زمان های دیگری اهمیت دارد. تصادم انتهای شب با مجموعه ای از ماجراهای اطرافمان، بررسی آن در این برهه را با اهمیت تر می کند.

در ادامه مجید صفاری نیا رییس انجمن روان شناسی اجتماعی ایران، اظهار داشت: لفظ تراپیست با فیلم افعی تهران مصطلح شد و در زبان محاوره مردم قرار گرفت. سریال انتهای شب، نقطه عطف سریال های چند سال اخیر در حوزه روان شناسی اجتماعی است. یک فیلم نامه منسجم، بازی های بسیار قوی و طرح مباحث روان شناسی جای تقدیر دارد.

وی افزود: درباره این سریال نکاتی را بیان می کنم. بر اساس نظریه مثلث عشق، به نظر می رسد این زوج در سریال، یک عشق رمانتیک را طی کرده اند که یک طرفش صمیمیت و طرف دیگر هوس است اما به دلیل نداشتن تعهد بالا، معمولا شکست می خورد. موضوع دوم، زبان هنر است. ما دو شخصیت دارمی که به رغم این که هنرمند هستند اما از لحاظ شخصیتی کاملا متفاوت هستند. فکر می کنم ما در کشور ناکام ها زندگی می کنیم اما این سریال ما را ناکام نکرد. این زوج در طول زندگی آن قدر ناکامی برایشان اتفاق افتاده است که به یک زندگی یکنواخت تکراری رسیده اند. این ناکامی باعث شده است که بالندگی آن ها از بین برود. در این سال ها طبقه متوسط اقتصادی دارد نزول پیدا می کند. این سریال می گوید که خانواده آرامش بخشی اش را از دست داده است. چیزی که امروز ما را فرسوده می کند، درک نابرابری است و در سریال به آن پرداخته شده است. هم چنین به ادراک ناامنی، ادراک فساد و مهاجرت توجه شده است. نگاه به خانه به خوبی در سیرال توصیف شده است. خانه احساس امنیت می دهد.

در ادامه فردین علیخواه عضو هیات علمی دانشگاه گیلان، ابراز داشت: از نکات جالب برای من در این سریال، بحث ناسازگاری منزلتی بود. ناسازگاری منزلتی یعنی مشخصه های منزلتی ما با هم نخواند که این یک جریان اجتماعی است. نکته ای که این سریال به وجود آورد، طبقه متوسط رنج دیده خودش را دید. در سریال خانه را خیلی خوب نشان داده اند اما خانه را تا جایی دوست داریم که حس خوبی نسبت به آن داریم.

وی افزود: در بحث مطالعات جامعه شناسی شهری، شهرک های ساخته شده به نوعی دارد انسان های منزوی تربیت می کند. مادرانگی مفرد چند شاخص دارد، مثلا مادر پول و زمان و انرژی را صرف فرزند می کند. بعضی از جامعه شناسان گفته اند مادر خوب بودن تبدیل به یک ایدئولوژی شده است. خیلی ها در غرب تلاش کرده اند اضطراب ناشی از مادرانگی را کم کنند. جدا شدن یک پروسه است اما این سریال از این لحاظ من را قانع نکرد. البته این سریال به بعد از دوران طلاق خوب پرداخته بود.