به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "گپ و گفت با دکتر فرهاد جمهری" به همت گروه روان شناسی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز شنبه ۲۷ مرداد ۱۴۰۳ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. حسن عماری دبیری این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

فرهاد جمهری، روان شناس و استاد برجسته دانشگاه علامه طباطبایی، اظهار داشت: من در تهران و در یک خانواده متوسط متولد شدم. در دبستان منوچهری و دبیرستان البرز تحصیل کردم. از دوران کودکی، پدر و مادرم تعیین کرده بودند که مهندسی بخوانم. برای کلاس یازدهم، من را به آمریکا فرستادند و در دبیرستانی تحصیل کردم که تنها خارجی آن، من بودم. همچنین من تنها دانش آموز کت و شلواری کلاس بودم. بعد از دوران مدرسه، دانشگاهی در سانفرانسیسکو من را پذیرفت و رشته مهندسی را انتخاب کردم. برای ما چند واحد درس عمومی مانند روان شناسی گذاشته بودند که من با شرکت در این کلاس ها به روان شناسی علاقمند شدم و فهمیدم این رشته ای است که آن را دوست دارم و مهندسی را دوست ندارم. البته گفتن این موضوع به پدر و مادر سخت بود، اما علی رغم همه مخالفت ها، رشته روان شناسی را خواندم و در همان دانشگاه، لیسانس روان شناسی گرفتم و بعد به ایران بازگشتم. از این که کسی از اطرافیانم، این رشته را تایید نمی کرد، مقداری دلزده شده بودم. در ادامه در کنکور ارشد روان شناسی شرکت کردم و دانشگاه تهران قبول شدم.

وی افزود: در آن زمان، در دانشگاه تهران پیک شهرت پیاژه بود و استادان دانشگاه تهران در رشته روان شناسی، اکثر در دانشگاه لوزان یا ژنو تحصیل کرده بودند. بعدا دوباره به خارج از کشور رفتم و یک فوق لیسانس دیگر خواندم. وقتی کارم در استنفورد تمام شد، در دانشگاهی بیرون لندن به من پذیرش دادند که بسیار دانشگاه پیشرفته ای بود. آن جا هم تجربه نسبتا خوبی برای من بود. زمانی که به ایران برگشتم، دانشگاهی به نام دانشگاه آزاد ایران وجود داشت که تحصیل کردگان از دانشگاه های خارجی را جمع کرده بودند. بعد از انقلاب، کادرهای این دانشگاه و چند موسسه دیگر، به دانشگاه علامه طباطبایی رفتند که من همانجا هم مدرک دکتری را گرفتم. بعد از ۳۲ سال تدریس، خودم درخواست بازنستگی دادم.

او ادامه داد: در مورد نحله فکری ام، باید بگویم که انسان اول تحت تاثیر دانشگاهی قرار می گیرد که آن جا تحصیل کرده است. در دوران لیسانس، تحت تاثیر رفتارگراهای ناب بودم ولی هیچ وقت از آن ها خوشم نیامد. یک مدتی فروید برایم گیرایی داشت. انسان گراها هم خیلی متقاعدم نمی کنند. الان روان شناسی فرهنگی و روان شناسی تکاملی را دوست دارم.

جمهری اضافه کرد: هنوز ذهنیت مردم در مورد رشته روان شناسی با آن چیزی که ما از نظر آکادمیک به آن اعتقاد داریم، فرق می کند. البته نگاه ها به نسبت قبل بهتر شده است.

این استاد دانشگاه در پایان بیان داشت: قبلا اساتید روان شناسی کمتر به فکر کار بالینی بودند و کمتر به صورت بیزینس به این رشته نگاه می کردند. در مورد دانشجویان هم باید بگویم که دانشجویی باسواد است که مطالعه شخصی دارد و منتظر اساتید نیست.