نشست "بایسته های عدالت آموزشی در وفاق ملی و استقرار صلح" برگزار شد
نشست "بایسته های عدالت آموزشی در وفاق ملی و استقرار صلح" روز پنج شنبه ۲۶ مهر در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "بایسته های عدالت آموزشی در وفاق ملی و استقرار صلح" به همت انجمن علمی مطالعات صلح ایران و با همکاری گروه علوم تربیتی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز پنج شنبه ۲۶ مهر ۱۴۰۳ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. روژان حسام قاضی دبیری این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.
علی ملک پور عضو هیات علمی دانشگاه آزاد تهران مرکز، اظهار داشت: در روان شناسی بحث بیماران دو قطبی معروف است و من معتقدم که جامعه دو قطبی هم داریم. آموزش و پرورش هم دو قطبی شده است. ما یک سری آموزه های رسمی و یک سری محتواهای غیر رسمی در آموزش و پرورش داریم. آموزه های رسمی همان است که در کتب درسی آمده است و غیر رسمی هم، همان مراودات بین دانش آموزان، خانواده و مدرسه است.
وی افزود: در ایران یک جور دیگر هم آموزش و پرورش رسمی و غیر رسمی داریم. یک سری ارزش های رسمی را دولت و حکومت برای شهرواندانش ترویج می کند تا شهروندان تراز خود را بسازد ولی این دانش آموزان در خانه با شرایط دیگری مواجه می شوند و این تعارضی است که در آموزش و پرورش رسمی و غیر رسمی داریم. عدالت آموزشی به معنای برخورداری همه کسانی است که حق بهره مندی از آموزش های تحصیلی در آموزش و پرورش را دارند به گونه ای که حق هیچ کس ضایع نشود.
او ادامه داد: بنیان های آموزش و ترویج عدالت در آموزش و پرورش نهفته است. عدالت زمینه ساز صلح است. در خاورمیانه بیشترین جنگ ها اتفاق می افتد زیرا کمترین عدالت وجود دارد. در کشورهای توسعه یافته خشونت و تنش کمتر است چون عدالت بیشتر رعایت شده است.
ملک پور اضافه کرد: ما در آموزش و پرورش با تعارض ساختاری مواجه هستیم. کودکان دو زیست می شوند و دو زندگی را یاد می گیرند. این ناهمگرایی با صلح و توسعه تعارض دارد. آموزش و پرورش با وضعیت موجود ظرفیت صلح سازی ندارد. بازسازی آموزش و پرورش، یکی از راهکارهای رسیدن به وفاق است.
در ادامه علیرضا صادقی عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی، ابراز داشت: عنوان بحث من، رویکرد آموزش چند فرهنگی و نسبت آن با عدالت اجتماعی و صلح است. اساسا ادامه آموزش چند فرهنگی به عدالت می رسد و در ادامه به توسعه می رسیم و این ها از هم جدا نیستند. وقتی شما از ابتدا دیگری را نمی فهمید، نمی توانید به دیگران فکر کنید و به صلح و عدالت برسید. در طول بشریت کشوری نبوده که چند فرهنگی نبوده باشد اما کشورهایی بوده که آموزش چند فرهنگی نداشته است. چند فرهنگی با دیگری سر و کار دارد. چند فرهنگی به دنبال افتراق و جدایی نیست بلکه به دنبال وفاق است.
وی افزود: در بطن چند فرهنگی گرایی، صلح قرار دارد. هدف نهایی آموزش چند فرهنگی، ایجاد صلح و عدالت است. نوع مواجهه جوامع با دیگری از منظر چند فرهنگی شامل تفکیک یا جدا سازی، یکسان سازی، ادغام، تکثر یا چند فرهنگی و شهروندی می شود. در بحث جدا سازی، با بی عدالتی های سخت و نرم مواجه می شویم. در یکسان سازی، ورود دیگری به جمع پذیرفته می شود اما باید مثل ما فکر کند. اما در بحث تکثر یا چند فرهنگی دیگر سلسله مراتب وجود ندارد و فرهنکگ ها بدون سلسله مراتب در کنار هم دیده می شوند. در بحث شهروندی، گفته می شود که فارغ از فرهنگ ها، ما با انسان سر و کار داریم. بین چند فرهنگی گرایی، عدالت اجتماعی و صلح، ارتباطی دو سویه وجود دارد. آموزش ما زمانی عدالت محور خواهد بود که افراد را برای تفکر انتقادی آماده کند.