به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "گپ و گفتی با دکتر غلامعباس رضائی هفتادر" به همت گروه زبان و ادبیات عربی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز سه شنبه ۱ آبان ۱۴۰۳ در سالن خیام خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. ابوالفضل رجائی دبیری این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

غلامعباس رضائی هفتادر استاد دانشگاه تهران، اظهار داشت: در دورانی به سر می بریم که در حال پیکار و نبرد با دشمن خبیثی هستیم. بر خود لازم می دانم درود بفرستم بر همه شهدای مقاومت و همه کسانی که به پیروزی اسلام علاقمند هستند.

وی افزود: من در سال ۱۳۳۷ در روستای هفتادر از توابع اردکان یزد متولد شدم. تحصیلات ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را به ترتیب در هفتادر، اردکان و یزد گذراندم. آن زمان تعطیلی تابستان در کار نبود. در سال ۵۶ موفق به اخذ دیپلم ادبی شدم و در شهریور همان سال در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران پذیرفته شدم. آرزویم این بود که لیسانس بگیرم و معلم شوم که به آغاز انقلاب خوردیم و درسی نتوانستیم بخوانیم. بعد از پیروزی انقلاب، به دانشگاه برگشتیم و در آن زمان گروه های مختلفی در دانشگاه ها فعال بودند. در آن زمان عضو انجمن اسلامی دانشگاه بودم. در سال 59 دانشگاه تعطیل شد و یک سال به آموزش و پرورش و یک سال هم به وزارت خارجه رفتم. بعد از بازگشایی دانشگاه ها، سال ۶۳ موفق شدم لیسانس بگیرم. در امتحان ارشد سال ۶۳ شرکت کردم و در رشته عربی پذیرفته شدم و در بهمن ۶۶ از پایان نامه دفاع کردم. از سال ۶۲ تا ۷۳ کلاس های آمادگی ارشد و تقویتی می گذاشتم و به خاطر این کار، بسیاری از دانشجویان راهی ارشد و دکتری و در نهایت هیات علمی شدند. من با فوق لیسانس هیات علمی شدم. در سال ۶۷ در دوره دکتری پذیرفته شدم. سرانجام در ۱۳۷۱ از تز دکتری ام دفاع کردم.

او ادامه داد: در دوران تحصیل، از محضر بزرگان زیادی بهره بردم. الان ما وضع مان به گونه ای درآمده است که استاد می گوید من باید بیش از موظفی، تدریس کنم که در این صورت دیگر فرصت نمی کند تحقیق و فکر کند که برای آینده گروه چه کاری انجام دهد. ما باید تعادلی میان پژوهش و آموزش برقرار کنیم.