نشست "گفت و شنودی در خصوص نظام آموزشی ایران؛ با معرفی ایده دبیرستان خویش بال" برگزار شد
نشست "گفت و شنودی در خصوص نظام آموزشی ایران؛ با معرفی ایده دبیرستان خویش بال" روز سه شنبه ۸ آبان در سالن خیام خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "گفت و شنودی در خصوص نظام آموزشی ایران؛ با معرفی ایده دبیرستان خویش بال" به همت گروه علوم تربیتی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز سه شنبه ۸ آبان ۱۴۰۳ در سالن خیام خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. علیرضا صادقی دبیری این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.
هادی عزیززاده، دبیرکل اسبق شورای آموزش و پرورش، اظهار داشت: اغلب تصمیم گیرندگان آموزش و پرورش از حوزه علوم تربیت غافل بودند و تخصص نداشتند و یا اگر تخصص داشتند، شناختی از آموزش و پرورش نداشتند و نسخه هایی نوشتند که این نسخه ها مشکل پیدا کرده است. طرح هایی ارائه شئ که قابل اجرا نبود. متاسفانه همین نیروهایی که اشتباهات بزرگ می کنند، حاضر نیستند کوچک ترین اختیاراتی به مدارس بدهند.
وی افزود: از اول انقلاب، بحث عدالت خواهی مطرح بود و اولین کاری که شد این بود مدارس خصوصی گذشته حذف شد و گفته شد که همه باید باسواد شوند و توسعه کمی آموزش و پرورش در دستور قرار گرفت اما این مسئله، کمبود منابع را پیش آورد و در این وضعیت بحران کیفیت را به وجود آورد. برای حل این معضل، توسعه مدارس استعدادهای درخشان و توسعه مدارس نمونه مردمی و توسعه مدارس غیرانتفاعی مطرح شد و خود این مسائل، بحران عدالت را به وجود آورد. ما دنبال عدالت بودیم اما به بحران عدالت رسیدیم.
او ادامه داد: خیلی از تصمیمات منطبق با شناخت آموزش و پرورش نیست. می توان تصمیم ها را ارزیابی کرد و از اشتباهات درس گرفت. در دوره متوسطه خیلی از کشورها سخت گیری می کنند اما در مورد ما، قیف وارونه است به طوری که اول سخت می گیریم و در دوره متوسطه سخت گیری نداریم. هم چنین متاسفانه در ایران، پست های سیاسی از اجرایی جدا نشده اند و با آمدن و رفتن یک وزیر، کل سیستم به هم می ریزد.
عزیززاده در مورد ایده دبیرستان خویش بال، گفت: خویش بال یعنی هم به خود می بالد و هم با بال خودش پرواز می کند و هم خویش بالنده است و دائما رشد می کند. ایده دبیرستان خویش بال، طرحی را برای پویاسازی ساختار دوره دوم متوسطه پیشنهاد می کند و معتقد است با اجرای آن، نظام آموزشی ایستای موجود به نظامی تبدیل می شود که می تواند با شرایط و روزگار، سازگار شود و از قافله پیشرفت در عصر پر شتاب علوم و فناوری نه تنها عقب نماند بلکه خود منشأ تحولات آتی جامعه گردد. طرح همچنین درصدد است به طبقاتی شدن مدارس به شیوه ای معقول پاسخ دهد، استفاده بهینه از منابع را تشویق کند، اجرای مدیریت مدرسه را ممکن سازد و بستری مناسب برای اصلاح نظام گزینش دانشجو فراهم آورد.