به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، گردهمایی خانواده بزرگ علوم اجتماعی همراه با میزگرد تخصصی نسبت علوم اجتماعی با دانشگاه، دولت و نهادهای مدنی" به همت انجمن جامعه شناسی ایران و با همکاری خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز دوشنبه ۱۲ آذر ۱۴۰۳ در سالن فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. خلاصه ای از گزارش این مراسم در ادامه می آید.

سعید معیدفر، رئیس انجمن جامعه شناسی ایران ابراز داشت: خدمت همه عزیزان حاضر در مراسم خوشامد عرض می کنم و از این که دعوت انجمن جامعه شناسی را پذیرفتید، سپاسگزارم. امیدوارم با جدیت و حمیت همه عزیزان، علوم اجتماعی به جایگاه واقعی خود برسد. در سال گذشته در ۱۲ استان کشور برنامه روز علوم اجتماعی را داشتیم. امسال به مناسبت هفته علوم اجتماعی، ۳۱ نشست مختلف در تهزان برگزار می شود. در ۱۸ استان کشور هم روز علوم اجتماعی پاس داشته می شود. از خانه اندیشمندان علوم انسانی هم تشکر می کنم که خانه همه ما شده است.

در ادامه سید حسین سراج زاده، رئیس اتحادیه انجمن های علوم اجتماعی کشور، اظهار داشت: هر ساله روز علوم علوم اجتماعی در شرایط و مکان های مختلف برگزار می شود و این مراسم حتی در دوران کرونا هم تعطیل نشد. امسال مراسم روز علوم اجتماعی به یک نقطه عطف و اوج رسیده است. اتحادیه انجمن های علوم اجتماعی متشکل از ۱۶ انجمن علوم اجتماعی است که هشت انجمن دعوت اتحادیه را برای این مراسم پذیرفتند. این برنامه علاوه بر کارکردهای علمی، کارکردهای اجتماعی مهمی هم دارد.

در ادامه فرهنگ ارشاد، از پیشکسوتان علوم اجتماعی، بیان داشت: گرامی می دارم یاد و خاطره دانشمند فرهیخته، غلامحسین صدیقی را. ما باید نسبت کارگزاران علوم اجتماعی با دانشگاه، دولت و... را بررسی کنیم. غلامحسین صدیقی برجسته ترین کارگزار علوم اجتماعی است.

در ادامه حسین صدیقی فرزند غلامحسین صدیقی، اظهار داشت: روز ملی علوم اجتماعی برای اولین بار به پیشنهاد زنده یاد ناصر تکمیل همایون مطرح شد، به نام کسی که به فکر بررسی مشکلات اجتماعی بود و تا پایان عمر، نظر را با عمل مطابقت داد. غلامحسین صدیقی در بزنگاه های تاریخ، با شهامت و صداقت پا به میدان گذاشت. ما خانواده صدیقی که شاهد دغدغه های پدرم بودیم، آرزو می کنیم خیرخواهی و زحمت عالمان علوم اجتماعی را همه قدردان باشند. به امید و آرزوی موفقیت در اعتلای علم و ادب.

در ادامه ژاله شادی طلب، از جامعه شناسان، ابراز داشت: رابطه دولت و علوم اجتماعی قرار است رابطه دوستانه ای باشد. در عین حال که دولت ها می خواهند سیاست هایشان برای جامعه مفید باشد، جامعه شناسان هم می خواهند به جامعه کمک کنند. اما در عالم واقع این رابطه چندان هم رابطه شیرینی نیست. یافته های علوم اجتماعی توسط دولت ها استفاده نمی شود. ما به عنوان صاحب دانش مسئله را به گونه ای می بینیم که دولتمردان به آن شکل نمی بینند.

در ادامه بیدا میرحسینی، از جامعه شناسان اظهار داشت: دولت ها می خواهند دانشگاه ها ضعیف و مطیع باقی بمانند. سیستم دانشگاهی از خلاقیت خارج شده است. برخوردهای غیرعلمی با اعضای هیئت علمی انجام می شود اما هنوز هم باید به دانشگاه اعتقاد داشته باشیم.

در ادامه نهال نفیسی، از جامعه شناسان، بیان داشت: شاید بشود گفت امروز تعداد افرادی که کار علمی جدی انجام می دهند، در بیرون دانشگاه تعدادشان بیشتر از افراد داخل دانشگاه است. به نظر می رسد دانشگاه به طور فزاینده ای آن جایی نیست که علاقمندان علوم اجتماعی را دور هم جمع کند و بعضا این به بیرون دانشگاه منتقل شده است کم کم دارد فراموش می شود که آموزش محور اصلی دانشگاه است.

در ادامه مهدی سلیمانیه، از جامعه شناسان، ابراز داشت: ما مواردی را باید در در کوله علوم اجتماعی داشه باشیم. یکی، مهارت شنیدن است. ما گوش های کوچکی داریم. سخنران های خوبی هستیم اما شنونده های پر طاقتی نیستیم. هم چنین ما زبان های جامعه را در دانشگاه نمی آموزیم. مورد دیگر، مهارت میان رشته ای است و باید بتوانیم با رشته های دیگر کار کنیم. مورد بعدی، مهارت حل مسئله و از موارد دیگر می توان مهارت سفر و بزرگ اندیشیدن و کوچک عمل کردن است.

در ادامه محمد فاضلی، از جامعه شناسان، اظهار داشت: من جامعه شناسی را به چند نوع تقسیم کرده ام. یکی، جامعه شناسی منفعل که در آن اتفاق خاصی نمی افتد و علم خاصی در آن تولید نمی شود. دیگری، جامعه شناسی منتقد است که خود تقسیم می شود.یکی، منتقد نق زن که استاد برشمردن فلاکت هستند و دیگری، منتقد خشمگین که جامعه شناسی برایش ابزار شناخت و حل مسئله است. مورد دیگر، منتقد خشمگین مشارکت جو است که کنش علمی اش خشمگین است اما حاضر است در راه حل پیدا کردن هم کمک کمند.

در ادامه برنامه، میزگردی با حضور مقصود فراستخواه، کمال اطهاری و اسماعیل خلیلی به دبیری عباس نعیمی جورشری برگزار شد. در این میزگرد، مقصود فراستخواه به مسئله بندی خود از علوم اجتماعی پرداخت و افزود: یک نوع حس قربانی بودن، اهالی علوم اجتماعی را آزار می دهد و اصحاب علوم اجتماعی احساس می کنند جزء دسته های فرودست دانشگاه هستند. هم چنین در این میزگرد، کمال اطهاری معتقد بود که دولت از دانش سوء استفاده می کند و هم چنین جامعه شناسان نهادسازی را نمی دانند در صورتی که تمام رابطه اجتماعی نهادها هستند. اسماعیل خلیلی هم اعتقاد داشت که اگر دانشگاه محصول فرایند دولت سازی است، آن گاه در خدمت دولت عمل خواهد کرد.