به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "خلأها و چالش های نظم صنفی" به همت گروه حقوق خانه اندیشمندان علوم انسانی و با همکاری خانه موسیقی ایران، خانه تئاتر، خانه سینما، خانه هنرمندان ایران، انجمن صنفی کارگردانان تئاتر ایران، موسسه فرهنگی هنری حقوق وهنر، انجمن حقوق شناسی، انجمن علمی ایرانی حقوق اداری، انجمن علمی حقوق کار و تامین اجتماعی ایران، دبیرخانه دائمی حقوق شهروندی، موسسه فرهنگی هنری هفت شهر حق و انجمن علمی فقه و حقوق شهروندی، روز یکشنبه ۳۰ دی ۱۴۰۳ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. وحید آگاه دبیری این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

در ابتدا ایرج راد، رئیس هیئت مدیره خانه تئاتر، اظهار داشت: سال های سال است که در جلسات این چنینی نشسته ایم و صحبت کرده ایم و همواره مصوبات و قول هایی هم بوده است اما بسیاری از آن ها اجرایی نشده است. امروز از کار تئاتر حمایت مالی چندانی نمی شود و اکثر هزینه ها بر دوش خود گروه های تولیدکننده افتاده است. بهتر است قیمت بلیط تئاتر برعهده صنف باشد. در مورد سالن های خصوصی تئاتر هم باید گفت که این ها سالن های استانداری نیستند و البته حتی بعضی سالن های دولتی هم استاندارد نیستند. می شود از سالن های خصوصی ای که نگاهشان کاسب کارانه نیست، حمایت کرد.

در ادامه، امیر اثباتی، طراح صحنه و فعال صنفی، ابراز داشت: بازیگران صنف ما شامل دولت، حکومت و نهادهای قدرت، خود سینماگران، تشکل های صنفی سینماگران و خانه سینما می شود. دولت خودش را محق می داند که نظارت داشته باشد. خانه سینما باید جامعه اصناف سینمای ایران باشد. ما در سال های گذشته مواردی داشته ایم که به سرانجام نرسیده است از جمله توافقنامه امنیت شغلی. باید اشاره کرد که سینماگران هم یکپارچه نیستند و همه یکسان فکر نمی کنند. در مجموعف باید وضعیت حقوقی خانه سینما در نسبت با وزارت ارشاد مشخص شود. دولت های مختلف ما درک درستی از آزادی بیان و آزادی هنرمندی در حوزه فرهنگ و هنر ندارند. فضای رانتیر باعث اختلال در فعالیت صنفی می شود.

در ادامه، امیرحسین سلیمیان پژوهشگر حقوق هنر، بیان داشت: جامعه مدنی یک نهاد واسطه است بین شهروندان و دولت و کمک می کند که حق تعیین سرنوشت افراد را به رسمیت بشناسد. گروه های صنفی قبل از جامعه مدنی هم حضور داشته اند. در سال ۸۲ لایحه جامع نظام صنفی مصوب شد و تا الان آن را داریم. مقررات گذاری فرهنگی ما بیشتر از طریق شورای عالی انقلاب فرهنگی بوده است.

در ادامه، نگار نادری پور، مجسمه ساز و فعال صنفی، ابراز داشت: مسئله هنر و هنرمند، فقط آزادی بیان است. مسئله ما ساماندهی نیست و ما سامان داریم. ما مسئله مان این این است که از حقوق کارمان برخوردار باشیم. ما می خواهیم کف دستمزدهایمان را تعیین کنیم. ما به هر سازمانی که مراجعه می کنیم، می خواهد حق آزادی بیان ما را محدود کند.

در ادامه، فردین خلعتبری، آهنگساز و فعال صنفی، اظهار داشت: من نسبت به ماجرای صنف ناامید هستم. البته در مورد اصل هنر امیدوارم اما در مورد نظام صنفی امیدوار نیستم. اساس هنر بر استثنا است، هنر را قاعده مند کردن، بزرگ ترین اشتباه است. ما باید وزارت هنر داشته باشیم و اسم وزارت فرهنگ اشتباه است. اگر قوانین کپی رایت رعایت شود، صنف های ما پولدار می شوند و دستشان را جلوی دولت دراز نمی کنند.

در ادامه، مهدی کوهیان، فیلمساز و فعال حقوقی، ابراز داشت: یک بار برای همیشه، فعالان صنفی در حوزه هنر، روشن کنند که آیا به دنبال تشکل های صنفی هستند و یا نظام صنفی؟ چون این دو در نظام حقوقی با هم متفاوت هستند. هر کس می خواهد شغلش یکی از رسته های هنری باشد، باید یک نظاماتی را بپذیرد. با تعریف های قانون کار، نمی توان مشاغل هنری را تعریف کرد.