به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "الزامات تشکل های صنفی" به همت گروه حقوق خانه اندیشمندان علوم انسانی و با همکاری خانه موسیقی ایران، خانه تئاتر، خانه سینما، خانه هنرمندان ایران، انجمن صنفی کارگردانان تئاتر ایران، موسسه فرهنگی هنری حقوق وهنر، انجمن حقوق شناسی، انجمن علمی ایرانی حقوق اداری، انجمن علمی حقوق کار و تامین اجتماعی ایران، دبیرخانه دائمی حقوق شهروندی، موسسه فرهنگی هنری هفت شهر حق و انجمن علمی فقه و حقوق شهروندی،روز یکشنبه ۷ بهمن ۱۴۰۳ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. وحید آگاه دبیری این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

در ابتدا، پیروز ارجمند آهنگساز و مدیرکل اسبق دفتر موسیقی وزارت ارشاد، اظهار داشت: در مورد نقاط قوت نظام موسیقی کشور، می توان به مواردی مانند منابع انسانی که حدود ۵۰ هزار فعال رسمی موسیقی داریم اشاره کرد. موارد دیگر، بخش حقوقی، بخش آمزش و فرهنگ موسیقی گرایی است. ما الان حدود سه میلیون هنرجوی آزاد موسیقی داریم. اما ضعف ها و تهدیدهایی هم موسیقی کشور را در برگرفته است. سیاست های کلی حاکمیت در حوزه موسیقی مشخص نیست. نگاه امنیتی و سلبی به موسیقی وجود دارد که این بازدارنده است. ما اصولا تعریف مشخص و آینده نگرانه ای در مورد موسیقی نداریم. کندی سرعت صدور مجوزها، بحث کپی رایت و انفعال و ناکارآمدی انجمن ها در حوزه موسیقی از دیگر مشکلات است.

در ادامه، مهدی کوهیان، فیلمساز و فعال صنفی، ابراز داشت: این مجوعه نشست باید یک خروجی داشته باشد و بالاخره ما به یک توافق برسیم که اولا نظام صنفی یا تشکل های صنفی؟ آن چیزی که در قانون برنامه ششم مورد صحبت بود، استقرار نظام صنفی بود. باید به این نتیجه برسیم که آیا فعالیت های فرهنگی هنری می توانند نظام صنفی داشته باشند یا خیر؟ ما در حوزه فرهنگ، هنر و رسانه مشاغل متعددی داریم که بعضی ها نیاز به تنظیم گری دارند و نظام صنفی برای آن ها ضرئرت دارد. ما باید بتوانیم در نظام صنفیف مناسبات خود را تنظیم کنیم. برای تنظیم مناسبات، نیاز به قدرت اجرایی داریم. تا زمانی که صنف قدرت اجرایی نداشته باشد، روی تنظیم مناسبات خیلی نمی توانیم حساب کنیم.

در ادامه، ابراهیم مختاری، فیلمساز و فعال صنفی، بیان داشت: خانه سینما و تشکل های صنفی از سال ۶۸ شکل گرفتند و حدود ۱۹ تشکل صنفی به خانه سینما پیوستند. در آن زمان چون وزارت ارشاد حمایت مالی می کرد، در انتخاب مدیران نیز دخالت می کرد. دوره اصلاحات دوره ماه عسل خانه سینما و وزارت ارشاد بود. در دوره احمدی نژاد خانه سینما تعطیل شد و در دولت روحانی دوباره بازگشایی شد اما همچنان مشکل تایید مدیرعامل خانه سینما از سوی وزارت ارشاد، وجود داشت.

در ادامه، شهاب الدین حسین پور، کارگردان و مدرس تئاتر، ابراز داشت: به بعضی از آسیب هایی که خودم و همکارانم در حوزه هنری و بخصوص تئاتر مشاهده کرده ایم، بازگو می کنم. ما در مواردی مانند تنظیم قراردادها در حوزه تئاتر، بحث داوری ها، بدعهدی مسئولین دولتی، وجود اختلافات داخلی که به تولیدات هم ضربه زده است، عدم ضابطه مندی در حوزه بازیگری، کارگردانی و تهیه کنندگی تئاتر و سالن های خصوصی مشکل داریم.

در ادامه، کامبیز نوروزی، حقوقدان فرهنگ و رسانه، اظهار داشت: سوژه های این نوع برنامه سوژه های جدیدی هستند که جامعه ما به آن احتیاج دارد. حوزه فرهنگ و هنر برایند ذوق انسانی است و ذوق هیچ چارچوبی نمی پذیرد. تمامی رشته های فرهنگی و هنری جلوه های بارز بیان هستند. این دو ویژگی باعث می شود محصول فرهنگی و هنری چندان قابلیت ضابطه پذیری نداشته باشد و مشمول احکام آزادی بیان است. آزادی بیان یکی از مهم ترین بنیادهای حقوق انسانی است. این ویژگی ها، مشاغل فرهنگی و هنری را به سیاست مربوط می کند و از این جا است که تفاوت بین مشاغل فرهنگی و هنری با سایر مشاغل آشکار می شود.