به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "گفت و گوی بهاری با اهالی تاریخ" به همت گروه تاریخ و باستان شناسی خانه اندیشمندان علوم انسانی و با همکاری انجمن ایرانی تاریخ، روز شنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۴ در سالن خیام خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. محمد بیطرفان دبیری این نشست را برعهده داشت.

در این نشست که با حضور جمعی از استادان رشته تاریخ برگزار شد، داریوش رحمانیان، سیمین فصیحی، هاشم آقاجری، غلامحسین زرگری نژاد، ذکرالله محمدی و علیرضا ملایی توانی به ارائه نکاتی پرداختند. هم چنین در این مراسم، یاد استادان تازه درگذشته رشته تاریخ(علی محمد ولوی، سیروس برادران شکوهی و علی اکبر کجباف) گرامی داشته شد.

سیمین فصیحی ضمن تشکر از خانه اندیشمندان علوم انسانی برای برپایی چنین نشستی، اظهار داشت: فکر می کنم برای اولین بار است که اهالی تاریخ این گفت و گوی بهاری را برگزار می کنند که این نشانه ای از همدلی و همکاری است و امیدواریم بیشتر ترویج شود.

ذکرالله محمدی، استقبال پرشور مخاطبان از این نشست را نشانه ای از علاقه حضار به این نوع نشست ها دانست و اضافه کرد: من با استادان تازه درگذشته رشته تاریخ، ارتباطات طولانی داشته ام و از استادان و دوستان صمیمی من بوده اند.

غلمحسن زرگرری نژاد نیز ضمن این که محل تحصیلات خود در مقاطع مختلف را برشمرد، اضافه کرد: تاریخ، شالوده شناسی حیات کنونی است. تاریخ با روایت شناسی و تاریخ پژوهی خلط شده است.

در ادامه، هاشم آقاجری، ابراز داشت: در زمانی که ما مدرسه بودیم، تب پزشک و مهندس شدن بالا بود و من هم در دبیرستان رشته طبیعی را انتخاب کردم چون می خواستم پزشک شوم اما وقتی با دکتر شریعتی آشنا شدم، تحت تاثیر وی قرار گرفتم و در انتخاب رشته کنکور، تاریخ و جامعه شناسی را انتخاب کردم. در دهه ۵۰ تاریخ حتی برای دانشجوهای غیر علوم انسانی هم مهم بود زیرا لازمه اتخاذ یک استراتژی واق بینانه در یک مبارزه ضد استعماری، شناخت جامعه بود.

در ادامه، علیرضا ملایی توانی، ضمن یاد کردن از استادان درگذشته ی رشته تاریخ در سال گذشته، افزود: تا سال ۱۳۵۷ حدود هشت گروه تاریخ در دانشگاه ها داشتیم اما الان بالغ بر ۳۰ گروه آموزشی صرفا در دانشگاه های دولتی داریم. اما چرا دانش تاریخ به جریان اثرگذار علمی در کشور تبدیل نشده است؟ مشکلاتی مانند فقدان مواردی مثل انسجام، گفت و گو، نقد و مناظره در این مسئله تاثیرگذار بوده است. باید وضع اکنون رشته تاریخ در معرض گفت و گوهای انتقادی قرار بگیرد که راه را برای اثربخشی بیشتر هموار کند.

در ادامه، داریوش رحمانیان ضمن سپاسگزاری از خانه اندیشمندان علوم انسانی و انجمن ایرانی تاریخ به خاطر برپایی این نشست و گرامیداشت استادان درگذشته، اضافه کرد: در سال های اخیر، مورخانی در جهان به تاریخ مرگ روی آورده اند.در فرهنگ ایرانی، مرگ یک تاریخمندی جالب و قابل درنگی دارد و ما ایرانی ها در ابن باره باید خیلی بیندیشیم. در روزگار باستان، ایرانیان مرگ را گرامی هم داشته اند. خوب است که درباره مرگ به ادبیات و فرهنگ مان بازگردیم. مرگ به زندگی معنا می دهد. یاد درگذشتگان به معنی سوگواری کردن نیست. مرگ با بهار و زایش خیلی پیوند دارد. گمان می کنم در میان جهانیان، ادبیات مردمان ایران از جهت ستایش یپبهار که زایش زندکی است، سرآمد باشد. مردمی که شادی پیشه می کنند، دلیر و شجاع می شوند و خاموش نمی شوند، چنین مردمانی شایسته ماندگاری هستند.

در ادامه برنامه، سایر حضار به ارائه خاطرات و نظرات خود پرداختند.