به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "در سایه سرو؛ عبور از تروما و هزار توی حافظه" به همت گروه روان شناسی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز شنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. امین حدادی دبیری اسن نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

در ابتدا، پویا افضلی، نویسنده و کارگردان انیمیشن، اظهار داشت: انیمیشن در ایران سابقه ای حدودا ۶۰ ساله دارد. فرق بین انیمیشن کوتاه و بلند، در این است که در انیمیشن بلند با مخاطب عمومی و در انیمیشن کوتاه با مخاطب خاص مواجه هستیم. در انیمیشن کوتاه، هنرمند می خواهد دغدغه های شخصی خود را بیان کند. در ساخت انیمیشن ها جنگ بر ما اثر گذاشته است. در این انیمیشن، هر نمادی که کار شده، بسیار سنجیده است. این کار ۲۰ دقیقه است و اصلا لحظه ای را هدر نداده است. هر هنرمندی برای روایت ناچار است جهانی را خلق کند. ما با اثری مواجه هستیم که نویسنده و کارگردان آن چندین نقش را برعهده دارند.

در ادامه، غلامرضا ترابی، روان درمانگر تحلیلی، ابراز داشت: این انیمیشن دارد یک خانواده دو نفره را ترسیم می کند. این یک روایت ساده نبود، یک سری تکرار و چرخش های مکرر بود. من انگار داشتم یک ذهن واحد را می دیدم که گویی شکسته و تکه تکه شده بود. پدر چیزی جدا از دختر نبود. کشتی و دریا قسمتی از این ذهن بود. تروما تنش یا اتفاق خارج از ذهن است. در اینجا، پدر قسمت آسیب دیده ذهن است. جایی است که دفاع هایی انجام می گیرد و خشم خودش را از گذشته سر کسان دیگیر خالی می کند. او نسبت به دخترش بی تفاوت است. دختر آن قسمت از ذهن است که می خواهد حمایت کند، می خواهد سالم عمل کند. این قسمت ذهن دچار یک سردرگمی و تناقض می شود. در ادامه با نهنگ مواجه می شویم. نهنگ یادآور تجربه آسیب رسان است.

وی افزود: برای حل و فصل تروما، مهم ترین چیز، حمایت است. آن چیزی که نتیجه نهایی را مشخص می کند، حمایت دیگران است. این انیمیشن مشخص می کند که نمی شود تروما را حل کرد مگر این که کسی کمک کند. در پایان فیلم، پدر سعی می کند دست از دفاع های خود بردارد و می رود طناب را از دم نهنگ باز کند. جامعه گاهی تروما را انکار می کند. در مورد جانبازان جنگ، گاهی آن ها یا دیده نمی شوند یا می گویند چرا رفتید؟ در کل انتهای فیلم به نوعی یک پایان باز است.