به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، نشست "پرورش در طبیعت؛ چیستی، چرایی و چگونگی" به همت گروه علوم تربیتی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز سه شنبه ۶ خرداد ۱۴۰۴ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. مریم بنی عامریان دبیری این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

در ادامه، عبدالحسین وهاب زاده، بوم شناس و ایده پرداز مدرسه طبیعت ایرانی، اظهار داشت: بچه های امروز در محبس شیشه ای هستند. بچه های امروزی اجازه سخن گفتن دارند اما توان آن را ندارند. عمیق ترین مراقبت زندگی، بچه هایی هستند که قرار است آینده را بسازند. من با دغدغه محیط زیست سراغ بچه ها آمدم. متوج شدم از دانشگاه شروع کردن خیلی دیر است. من به عنوان یک بوم شناس می دانم که هر موجودی از کودکی باید زیستگاهش را بشناسد. کودک انسان هم باید توانایی شناسایی زیستگاهش را داشته باشد.

وی افزود: در مورد وضعیت امروزی، در گام اول فکر می کردم متهم اصلی کنکور است اما بعدا به این نتیجه رسیدم که خیلی زودهنگام بچه ها را وادار به درس خواندن می کنیم. مدرسه عملا از مهد کودک آغاز می شود. مشکل اصلی از آموزش زود هنگام است. کودک نیاز به باغبان دارد. بیش از صد سال پیش جبار عسکرزاده فامیلی خودش به باغچه بان تغییر می دهد. امروز ما به نسلی رسیدیم که این نسل شادمان نیستند و هر روز نیاز به مشاور دارند. ما در کلاس بچه های مان را از خلاقیت تهی می کنیم. این مسائل به نوعی یک رانش فرهنگی است. ما نیازمند یک تفکر نقادانه هستیم. راه حل در داخل سیستم آموزش نیست بلکه بیرون از آن است.

در ادامه، محمد عظیمی، پژوهشگر حوزه کودک و طبیعت، بیان داشت: امروزه در مدارس ابتدایی ما از اساسی ترین نیازهای پرورشی غفلت شده است. دوره کودکی دوره پر مخاطره ای است. مغز کودک در چند سال ابتدای زندگی فعال ترین حالت خود را دارد. کودکان به شدن وابسته، بی پناه و آسیب پذیر هستند. طولانی ترین دوره کودکی، مربوط به کودک انسان است. کودکان برای تطبیق با زیستگاهشان، باید زیستگاه خود را بشناسند. زیستگاه یک مفهوم متفاوت از سکونتگاه است. زیستگاه مانند یک اکوسیستم صاحب روح است. این شناخت در کودکی و حول محور بازی حاصل می شود. لازم است در دوران کودکی یک محیط مناسب برای پرورش استعدادهای کودک فراهم شود. در دوره تکامل انسان، طبیعت بستر رشد کودک بود.

در ادامه، محمدرضا اسلامی، کنشگر حوزه کودک و طبیعت، ابراز داشت: سه قسم از تجربه در طبیعت وجود دارد. یکی، تجربه مستقیم یعنی کودک در میان طبیعت است و درگیری وجودی با آن دارد. بچه های فضای سازمان یافته را خیلی بیشتر از آن خود می دانند. دومی، تجربه غیر مستقیم یا یادگیری وجودی خفیف است مثلباغ وحش هاو باغ های گیاه شناسی. سومین مورد، تجربه نمادین و سمبلیک طبیعت است که در بسیاری از موارد تصویر مخدوشی از طبیعت بازنمایی می کنند. امروز بچه ها تجربه نمادین را خیلی بیشتر از تجربه مستقیم و بی ضابطه تجربه می کنند. بچه ها در یک سری یقین های کذب محاصره شده اند. ما دچار شکلی از فرهنگ زدگی افراطی شده ایم. در کودکان انگیزش های قدیمی و جهان شمولی مانند میل به دویدن، بالا رفتن، سر خوردن، تعلیق و تاب خوردن، پنهان شدن و تماس با موجودات زنده وجود دارد. تجربه ده ساله مدارس طبیعت در ایران خوشبختانه توانسته است که همه قسم های تجربه را محقق کند.