به گزارش روابط عمومی خانه انذدیشمندان علوم انسانی، آیین نکوداشت "دکتر امیلیا نرسیسیانس" به همت گروه علوم اجتماعی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز دوشنبه ۱۲ خرداد ۱۴۰۴ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. مهدی اصل زعیم اجرای این مراسم را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

در ابتدا، لیلا اردبیلی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه مطالعات فرهنگی اجتماعی، اظهار داشت: خوشا به حال کسانی که در طول علم ورزی هایشان در عرصه ای چنان فعالیت می کنند که نام شان یادآور یک حوزه خاص است. خانم دکتر نرسیسیانس کسی است که در سول سال های فعالیت دانشگاهی، شاهد بودیم که چگونه متمرکز بر فهم فرهنگ از رهگذر زبان بود. وقتی به تاریخ علم انسان شناسی نگاه می کنیم، می بینیم که اندیشمندان این حوزه عمیقا به زبان توجه داشته اند. در علوم اجتماعی بعضا ما زبان را به عنوان یک پکیج باز نشده در نظر می گیریم. کلاس های درس خانم دکتر همواره یکی از کاربردی ترین کلاس ها برای دانشجویان بود.

در ادامه، آندرانیک سمونیان، مترجم زبان ارمنی، بیان داشت: این اقبال را داشته ام که در چند همایش بین المللی کنار خانم دکتر باشم. در جامعه ارمنی، هر وقت کاری پیش آمده است یا دعوتی از استاد کرده اند، با کمال میل پذیرا بوده و گزارش کاملی از آخرین دستاوردهایی که در حوزه آموزشی می تواند کمک کند، ارائه کرده است. از خانم دکتر به خاطر روح بزرگ و شخصیت متعالی اش تشکر می کنم و از برگزارکنندگان این مراسم نیز سپاسگزارم.

در ادامه، ناصر فکوهی، استاد پیشکسوت دانشگاه تهران، طی یک پیام ویدیویی، ابراز داشت: دوست داشتم به صورت حضوری در این مراسم حضور داشته باشم اما متاسفانه میسر نشد. زمانی که وارد دانشگاه تهران شدم، خانم دکتر نرسیسیانس در گروه انسان شناسی بود و از همان ابتدا جزء دوستانی بود که بیشترین کمک را به من کرد که در گروه و دانشکده پیش بروم و از هیچ کمکی دریغ نکرد. او با مهربانی، آرامش و متان برخورد می کرد. از طریق خانواده وی با جامعه ارمنی ایران آشنایی بیشتری پیدا کردم. در مدتی که مدیر گروه بود، با خونسردی و مهربانی گروه را از وضعیتی که داشت، گذار داد. این نکوداشت به راستی که شایسته او است.

در ادامه، زهره انواری، استاد دانشگاه تهران، اظهار داشت: من از نگاه یک شاگرد اینجا سخن خواهم گفت. خانم دکتر برای ما دخترانی که در دانشکده درس می خواندیم، مسیری را باز کرد. هم چنین او در مسیر هیئت علمی شدن من خیلی تاثیرگذار بود. مردم شناسی یعنی در میدان با انسان ها زندگی کنی. خانم دکتر بیش تر از استادی، برای دانشجویانش مادری کرده است. شخصیت هایی مثل خانم دکتر به من دانشجوی دختر ثابت کرد که هم می شود معلم خوبی بود و هم مادری خوب.

در ادامه، مهرداد عربستانی، استاد دانشگاه تهران، بیان داشت: من سال ۷۶ اولین بار با خانم دکتر آشنا شدم، هنگامی که به عنوان دانشجوی ارشد وارد دانشگاه شده بودم. آن موقع فضای دانشگاه خیلی فرق می کرد. وقتی سر کلاس رفتیم، با یک استاد متفاوت مواجه شدیم. وقتی سوالی مطرح می شد، استاد به دانشجو خیره و سراپا گوش می شد. ما علاوه بر درسی که با او داشتیم، یکی از مهارت های مهم یعنی گو سپردن را هم یاد می گرفتیم. او در زمانی هم که مدیر گروه بود، گروه بهترین وضعیت را داشت. همچنین وی به عنوان یک زبان شناس انسان شناس، جزء اولین کسانی بود که مسئله دوزبانگی را مطرح کرد. اولین بار او ما را با اینترنت آشنا کرد.

در ادامه، جبار رحمانی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه مطالعات فرهنگی اجتماعی، ابراز داشت: در علوم اجتماعی موقعیت زنان در اقلیت است اما در انسان شناسی اتفاق دیگری می افتد و حضور زنان را می بینیم. در ایران هم این اتفاق رخ می دهد و به تدریج حضور زنان را داریم. الان در انجمن انسان شناسی، فعال ترین کارگروه، کارگروه های زنان است. آدم ها وقتی می خواهند به دیگری بپردازند، یک توانایی از شنیدن و همدلی می خواهند که انگار این هنر در زنان بیشتر است. حضور موفق و ماندگار خانم دکتر نشان می دهد این رشته چه آینده خوبی دارد. حضور افراد شایسته ای چون او مایه آبرو و فخر این رشته است. برای من مایه خرسندی است که جزء رشته ای هستم که خانم دکتر از بزرگان آن است.

در ادامه، روبرت صافاریان، مدرس و تحلیل گر فیلم، اظهار داشت: بالای ۵۰ سال است که خانم دکتر را می شناسم. سخنرانان قبلی همه روی مهربانی وی تاکید کردند. او مسئله دوزبانگی را مطرح کرد. دو زبانگی در گفتمان ناسیونالیستی یک خطر تلقی می شود، به این معنی که همه نگرانیم که آشنایی با زبان دوم ممکن است باعث فراموشی زبان مادری مان شود و به دیدگاه تنگ نظرانه منجر می شود. دو زبانگی یک چیز مخصوص ارمنی ها نیست و اکثر ایرانی ها دو زبانه هستند. از نظر استاد، دو زبانگی یک خطر نیست بلکه یک فرصت است.

در ادامه، روح الله نصرتی، معاون فرهنگی دانشگاه تهران، ابراز داشت: ۲۷ سال است که خانم دکتر را از دوره کارشناسی می شناسم. آن موقع ارتباط و تعامل با استادان کار سختی بود اما در همان زمان ها دانشجویان دانشجویان ارتباط بسیار گرم و صمیمی با خانم دکتر داشتند. او انسان شناسی را زیست کرده است. وی همیشه می گفت که من از دانشجویان خودم یاد می گیرم. او یک سری ویژگی های خاص داشت. وی یک معلم و استاد به تمام معنا بود. به نظرات دانشجویان بها می داد. همسر وی نیز یک استاد برجسته و افتخار دانشگاه تهران بود. وی بنیانگذار علم روباتیک در دانشگاه تهران بود. از خانم دکتر تقاضا می کنم که تجربه زیسته خود از دانشگاه را بنویسد.

در پایان، امیلیا نرسیسیانس، اظهار داشت: احساس فعلی ام سرشار از شادی و خرسندی است و این لحظات پرشور را مدیون برگزارکنندگان این مراسم هستم و از آنان قدردانی می کنم. عزیزانی که به این مراسم آمده اند، همگی من بر من گذاشته اند و از آنان تشکر می کنم. دانشگاه مکانی است برای تحقق آمال، نه فقط برای اساتید بلکعه برای دانشجویان نیز چنین است. دانشگاه مکانی است برای تامین دوستی ها بین اساتید، بین دانشجویان و بین اساتید و دانشجویان. در این جا لازم می دانم از همسر و همراه زندگیم نیز یاد کنم.