به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، اولین گردهمایی "معلمان تاریخ استان تهران؛ معلمان تاریخ، راویان گذشته و سازندگان آینده" به همت گروه تاریخ خانه اندیشمندان علوم انسانی و با همکاری کارگروه آموزش و پرورش انجمن ایرانی تاریخ، روز شنبه ۲۸ تیر ۱۴۰۴ در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. محمد بیطرفان مدیریت این نشست را برعهده داشت. خلاصه ای از گزارش این نشست در ادامه می آید.

در ابتدا، محمد لطفی مسئول دبیرخانه کشوری درس تاریخ آموزش و پرورش، اظهار داشت: در یک کلاس ایده آل در درس تاریخ، دانش آموز در آن می شنود، می بیند، می پرسد، می نویسد و تجربه می کند. تجربه ۳۰ ساله من نشان می دهد مدیریت کشورمان یک مدیریت مهندس محور و علوم طبیعی محور است. ما معلمان تاریخ برای این که بتوانیم دانش آموز را به تاریخ علاقه مند کنیم، قبل از هر چیز باید اعتماد دانش آموز را جلب کنیم. مهارت لازم است و صرف دانش تخصصی نمی تواند دانش آموز گریزپای امروز را سر کلاس نگه دارد. باید کلاس را برای خودمان و دانش آموزان فرح بخش کنیم. وقتی کلاس راحت و امن است، تحملش هم برای معلم و دانش آموز راحت تر است. باید اعتماد به نفس به دانش آموز بدهیم. شاید بزرگ ترین رسالت معلم، نقاد بار آوردن دانش آموز است. من به دانش آموزم یاد می دهم که در علوم انسانی هیچ چیز قطعی وجود ندارد. جهل باعث می شود که تفاوت ها به تضاد تبدیل شود در حالی که تفاوت ها زیبایی می آفرینند. این اقوام و زبان های مختلف عین گل های رنگارنگ هستند و باید این را قدر بدانیم. از مسائل مهم دیگر در درس تاریخ، بحث آزمون ها است. درست است که تاریخ علم گفتمانی است و لازم است در کلاس ها گفت و گو شود ولی در کلاس ها هم به آزمون و آزمون سازی توجه کنیم. شیوه پاسخگویی به آزمون ها را هم به دانش آموز یاد بدهیم.

در ادامه، فاطمه تقوایی، عضو هیات مدیره انجمن ایرانی تاریخ، ابراز داشت: عنوان این گردهمایی جذاب است و برای اولین بار است که برگزار می شود. اگر بخواهم به این پاسخ دهم که چطور شد معلم شدم، باید گفت این به دوران دانش آموزی من بر می گردد که دهه 60 دوره ای بود که برای یک دختر بایدها و نبایدهای زیادی وجود داشت و من بعدها که معلم شدم، از دل همین مسائل به نکاتی برای تدریسم رسیدم. من در این سال های تدریسم، سعی کردم به نیمکره راست مغز یک تنفس مصنوعی بدهم. در سال های اولیه خدمتم از دانش آموزان می پرسیدم که کدام یک از شما هنرمند است؟ هر چه پایه ها بالاتر می رفت، این تعداد کمتر می شد و به این نتیجه رسیدم که سیستم آموزشی باعث شده است که تقریبا نیم کره راست کم کار شود. تصمیم گرفتم دانش آموزان را با تفکر طراحی آشنا کنم. دومین پیزی که نیم کره راست ما به آن مربوط می شود، داستان ها است. در مورد رابطه ادبیات و تاریخ هم، من بی نهایت در کلاس درسی از ادبیات استفاده می کنم. کار دیگر، بازی است و همیشه برای بازی با بچه ها پیش قدم هستم. معمولا در کلاس درس به معنا هم می پردازم.

در ادامه، سیده سمیه طباطبایی، بیان داشت: عنوان سخنرانی من، هوش مصنوعی، آموزش تاریخ و زیستن در دنیای تحول است. دو سوال را مطرح می کنیم. دانش آموز امروز در سال ۲۰۵۰ چگونه زندگی خواهد کرد؟ نقش ما به عنوان معلم تاریخ در آماده سازی او برای این آینده چیست؟ فرد در سال ۲۰۵۰ با این روبرو می شود که پایه های حکومت ها به شکل متمرکز نیست و کاملا تغییر رویه داده اند و این هم به خاطر جهانی شدن است. آن چیزی که امروز به دانش آموز یاد می دهیم، ممکن است در سال ۲۰۵۰ باعث سردرگمی فرد شود. یکی از چیزهایی که باعث می شود تغییرات این قدر سریع باشد، هوش مصنوعی است. آموزش در چهار مرحله تاریخی تحول یافته است. اول، آموزش مبتنی بر انتقال دانش؛ دوم، شروع مشارکت و سازندگی؛ سوم، انتقال تمرز به یادگیری خودراهبر با تکنولوزی اینترنت و چهارم، آموزش مستقل فرد محور با اتکاء به هوش مصنوعی و فضای دیجیتال متصل. هوش مصنوعی یک قصد نیست بلکه یک پیامد است و پیامد مسیری است که باید با تغییر فلسفه آموزش، نقش معلم، ابزارهای یادیگری و نگاه به دانش آموز طی شود.