به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، آیین یادبود "دکتر عمر اوطمیشی" به همت گروه علوم تربیتی خانه اندیشمندان علوم انسانی، روز پنج شنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۴ در پژوهش سرای جابربن حیان برگزار شد. خلاصه ای از گزارش این آیین در ادامه می آید.

در ابتدا، محمود مهرمحمدی استاد دانشگاه تربیت مدرس طی یک پیام ویدیویی، اظهار داشت: دکتر اطمیشی یک انسان والا مرتبه خاموش اما پر خروش بود. خموشی و سکوتش قطعا ناشی از تواضع و حس فروتنی در او بود. او اهل جلب توجه دیگران به خود نبود. باید از او خواسته می شد که لب به سخن بگشاید اما زمانی که در مقام توضیح قرار می گرفت، همه در می یافتند که او روایت های شنیدنی کم ندارد و جهانی است بنشسته در گوشه. او به راستی از دانش توشه ها برده بود. وی دو ویژگی عدالت خواهی و آرمان طلبی را در حوزه تعلیم و تربیت سرلوحه کار خود قرار داده بود. او با تفکیک دانش آموزان مخالف بود. دکتر اطمیشی اعتقاد داشت نگاه ما به هر کودک باید نگاه به یک نخبه بالقوه باشد. میراث عدالت خواهی و آرمان طلبی استاد، معنایی جز عشق او به ایران و فرزندان این کهن سرزمین ندارد. به جا است که او را به خاطر نگاه عاشقانه اش به ایران به خاطر بسپاریم.

در ادامه، علیرضا صادقی، مدیر گروه علوم تربیتی خانه اندیشمندان علوم انسانی، ابراز داشت: ما در خانه اندیشمندان علوم انسانی، هر وقت مراسم نکوداشتی را برگزار می کنیم، حالمان خوب است زیرا استاد مد نظر خود در قید حیات است اما وقتی مراسم یادبود برگزار می کنیم، قلبمان فشرده شده و مقداری کار سخت می شود. دکتر اطمیشی استاد خاصی برای همه ما بود. از همه کسانی که در برگزاری این مراسم به ما کمک کردند، تشکر می کنم. ما امروز یادبود یک استاد را برگزار نکرده ایم بلکه برای پاسداشت یک انسان متفاوت گرد هم آمده ایم. دکتر اطمیشی ثابت کرد که اندیشه و شرافت همیشه می درخشند.

در ادامه، فرهاد شفیع پور مطلق، استاد دانشگاه آزاد اسلامی، بیان داشت: من حدود ۳۳ سال پیش شاگرد استاد اطمیشی در دانشگاه علامه بودم. ما اساتید زیادی داشتیم اما استاد اطمیشی با همه متفاوت بود. عملا او مربی پرورش ذهن بود و به ما قدرت تفکر می داد. مخالف سخت پاک کن بود و می گفت بچه چیزی را که غلط می نویسد باید روی آن ضربدر بزند که بعدا دوباره ببیند و یاد بگیرد. وی بسیار منظم و آن تایم بود. صحبت هایش شیوا، قشنگ و رسا بود.

شفیع پور در ادامه پیام محمود امانی طهرانی، دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش را قرائت کرد.

در ادامه، حسین عبدالهی، استاد دانشگاه علامه طباطبائی، اظهار داشت: از بانیان این جلسه تشکر می کنم. دکتر اطمیشی یک استاد اثرگذار بود. او به خاطر روش و منش منحصر به فرد خودش در اندیشه ها و قلب ها نفوذ داشت. برای این که وی را استاد راهنمایم کنم، تلاش زیادی کردم. او موسس دانشگاه پیام نور مهاباد بود. از ویژگی های بارز او، داشتن نگاه متفاوت نسبت به مسائل تعلیم و تربیت، داشتن دیدگاه انتقادی نسبت به آموزش و پرورش، نگاه عمیق و کیفی جامعه شناسانه به آموزش و پرورش بود. وی از نظر شخصی، فردی حساس به مسائل بود. همچنین منظم، دقیق و پاکدست بود. ای کاش او ایده هایش را مکتوب می کرد. متاسفانه شرایط ناخواسته ای بر او تحمیل شد که حاصلش به انزوا کشاندن عمدی بود. به امید روزی که تعصبات کاهش یابد و آنان که مسئولند، قدرشناس این گوهران ناب باشند.

در ادامه، رضا ساکی، استاد دانشگاه فرهنگیان، ابراز داشت: بدون تردید فقدان این اندیشمند فرهیخته خلأ بزرگی در حوزه جامعه شناسی آموزش و پرورش است. هر ویژگی استاد اطمیشی خود کتابی است برای بحث و گفت و گو. او استادی بود که بسیار فراتر از زمان خود می اندیشید. من توفیق حضور در کلاس های استاد در مقطع کارشناسی را داشته ام. وی در عرصه روش های دانشگاهی سنت شکنی می کرد. مجموعه روش ها و فنون تدریس استاد، می تواند الگویی بی بدیل برای آموزش های دانشگاهی باشد. استاد همواره دانشجویان را با پرسش های عمیق و چالش برانگیز مواجه می کرد. او به درستی توسعه کشور را در توسعه آموزش و پرورش می دانست. وی گرچه می توانست بعد از تحصیلاتش در آمریکا بماند اما عشق به میهن او را به ایران برگرداند. در طی سالیان خدمت، هرگز اشتیاق او به خدمت و تعلیم و تربیت کم نشد. او یک روشنفکر به تمام معنا و مردمی بود و هرگز ملاحظه کاری و عافیت جویی را پیشه خود نساخت.

در ادامه، شمسی نامی، عضو هیات علمی پژوهشگاه آموزش و پرورش، بیان داشت: دکتر اطمیشی استادی متمایز و منحصر به فرد بود. وی شخصیتی کاریزماتیک داشت. هنوز هم ما کلمات او را در کلاس هایمان به یاد داریم. این شخصیت دلش زنده شده بود به عشق. این عشق در گفتارشان جلوه پیدا می کرد. وی می گفت تربیت جزء علوم نرم است و لازم است بهترین و زیباترین ذهن ها به عرصه تعلیم و تربیت بیایند. معتقد بود معلم باید شم و شهود داشته باشد. در ساعت استراحت استاد، دانشجویان صف می بستند که با او مشورت کنند.

در ادامه، عبدالعلی شمس برهان، متخصص علوم آزمایشگاهی، اظهار داشت: من و دکتر اطمیشی در یک شهر به دنیا آمدیم و و در یک شهر به مدرسه رفتیم. عمر مرد بزرگی بود. کاش شاگردان او مکتب او را ادامه دهند. یک زمانی او قصد کاندیداتوری مجلس را کرد اما متاسفانه با تنگ نظری رد صلاحیتش کردند. وی در مهاباد در خدمت مردم بود و همیشه در امور خیریه پیش قدم بود.

در ادامه، فرحناز محمدی، از شاگردان دکتر اطمیشی، ابراز داشت: ما در دانشگاه علامه طباطبائی از محضر استاد اطمیشی بسیار یاد گرفته ایم. من تحولات زندگی ام را مدیون استاد هستم. در زندگی من، هیچ کس بعد از وی نتوانست به من چیزی یاد دهد. جامعه ایران یکی از بزرگ ترین سرمایه هایش را از دست داد. خیلی بی مهری ها به استاد شد در حالی که او همیشه مهرورزی می کرد. خودش نابغه بود و برای همین همه را نابغه می دید. او به ما یاد داد که جامعه شناسی آموزش و پرورش فقط دانستن نظریه ها نیست بلکه شجاعت بیان نظریه های اجتماعی است.

در ادامه، احمد علیپور، مشاور رئیس دانشگاه پیام نور، بیان داشت: من در سال 64 درس جامعه شناسی عمومی را با استاد اطمیشی سپری کردم. ما متوجه شدیم که او فردی است که روش تدریسش کاملا متفاوت است. وی خلاقیت را به ما یاد می داد. مخالف سرسخت مداد پاک کن بود و معتقد بود که پاک کن به دانش آموزان یاد می دهد که اشتباه کنند. استاد بعد از بیرون آمدن از دانشگاه علامه طباطبائی، وارد دانشگاه پیام نور شد و برای شهر خودش دانشگاه پیام نور را بنا نهاد. ما انسان بزرگواری را از دست دادیم که به راحتی نمی توانیم مثلش را پیدا کنیم.

در ادامه، داریوش نوروزی استاد دانشگاه علامه طبطبائی، اظهار داشت: من و دکتر اطمیشی از دانشکده با هم بودیم و با هم سفرهای یک ماهه رفته ایم. می گویند اگر می خواهی کسی را بشناسی با او سفر کن چرا که سفر خیلی چیزها به انسان می آموزد. من همواره در او صداقت، درستی، پاکی، عدالت و انصاف می دیدم.

در ادامه، محمدامین اطمیشی، برادر استاد اطمیشی، ابراز داشت: از برگزارکنندگان این جلسه، کمال تشکر و قدردانی را دارم. جلسه امروز درخور شخصیتی است که در خانواده ای بسیار پاک و صادق پرورش یافت. مرحوم پدرم بسیار به آموزش و پرورش اهمیت می داد. تمام تلاش پدر من، تربیت بچه هایی با استعداد، عادل و منصف بود. امروز باید گفت که دنیا یک مرد خوب را از دست داد.

در ادامه، پریان اطمیشی، فرزند استاد اطمیشی، بیان داشت: پدرم عمرش را وقف خدمت به علم و انسانیت و وطن کرد. او نابغه ای بود که دکترای تخصصی خود را در رشته ی نادر جامعه شناسی هوش و توسعه دریافت کرد. وی همیشه دلش برای خاک سرزمینش می تپید. در زادگاهش دانشگاه پیام نور را بنا نهاد و تا زمانی که آن را مدیریت می کرد، آن دانشگاه از دانشگاه های برتر بود. باید اشاره کرد که پشت همه موفقیت های پدرم، مادرم ایستاده است. پدرم با نهایت وجدان زندگی می کرد و با وجدان راحت از دنیا چشم فرو بست. بزرگ ترین میراث پدرم، نام نیکش است، نامی که تا همیشه بر دلها خواهد ماند.

در ادامه، علی سعیدی استاد دانشگاه فرهنگیان، اظهار داشت: از دکتر صادقی مدیر گروه خانه اندیشمندان علوم انسانی و دکتر قاسمی مدیر این خانه برای برپایی چنین مراسمی تشکر می کنم و متاسفیم برای وضعیت فعلی خانه اندیشمندان. این خانه پناهی برای علم بود. به نظر من بهتر است گروهی تشکیل شود که مقالات استاد اطمیشی را جمع و منتشر کنند.